Ozzie... Aan het werk!

Hoi allemaal,

Het is alweer even geleden dat we een update hebben gedaan, dus het is de hoogste tijd!

Waar waren we gebleven... Oh ja, het geld was op! Het was dus echt tijd om te gaan werken, waar we natuurlijk helemaal geen zin in hadden.. Vrij snel hadden we een baantje gevonden, we konden beginnen op een strawberryfarm. Met onze grote vriendin Hilde gingen we op zoek naar Calen, waar de boerderij zou zijn. Duurde even voordat we het gevonden hadden, Calen is namelijk een gehucht! We bleken er voorbij gereden te zijn, dus konden weer terug. Uiteindelijk de boerederij gevonden en daar werd ons verteld dat we de volgende ochtend om half 7 verwacht werden. Oei, de wekker mocht weer uit de tas gehaald worden... Helaas konden we bij de boerderij niet camperen met ons campertje en zijn we dus maar naar een caravanpark vlakbij gegaan. Daar kwamen we alle andere mensen tegen die ook op de boerderij werkten. Zij vonden het leuk om ons te vertellen dat we ons maar eens goed moesten voorbereiden op ons werk tussen de aarbeien, er schijnen namelijk erg veel mensen ontslagen te worden. Lekkere binnenkomer dus! Volgende dag met heel veel zin aan onze eerste werkdag begonnen. We mochten meteen op een trolley gaan zitten en plukken maar!!! Hoe moeilijk kan dat zijn zal je denken... Ja dat dachten wij ook! Maar het is nog moeilijker dan je denkt haha.. Je zit voorovergebogen met je handen in de aardbeienstruiken te graaien en dan is het de bedoeling dat je alleen de rode aardbeien eruit plukt en niet de groene (????) Tja hoe moeilijk kan dat zijn! Maar met groen bedoelen ze hier dat een klein gedeelte van de aardbei nog niet rood is of dat het niet de goede kleur rood is... Jaja, volgen jullie het nog? Nou, wij in ieder geval niet! Maar na het eerste uur werden we gecheckt en ze waren vol lof over ons, we deden het perfect! Waar had iedereen ons zo bang voor gemaakt? Aaardbeien plukken stelt niks voor! Na 5 uur op de trolley gezeten te hebben, mochten we er eindelijk van af. En nu is het zo dat als je 5 uur lang voorovergebogen hebt gezeten, het opstaan niet helemaal vlekkeloos gaat. Eerst 5 minuten even gebogen blijven staan, dan langzaam proberen je voeten te bewegen en dan is het toegeven aan de pijn in je lichaam en ermee leren leven haha!! S'middags mochten we de aarbeien gaan inpakken, fijn voor de afwisseling en voor het lichaam. Met z'n allen aan een grote tafel en inpakken maar! En nee ook dit is niet zonder regels, groot bij groot en klein bij klein. EN al het groene fruit wat je collega's toch geplukt hebben, eruit weten te halen. Want ohwee als je dat durft in te pakken! We waren blij toen onze eerste werkdag erop zat. We konden terug naar ons nieuwe huis, het caravanpark. S'avonds na werken zaten we altijd gezellig met z'n allen voor de tv (jaja, die hadden ze gelukkig) en een beetje te hangen en te kletsen. Dit ging zo'n twee weken lang door. Bijna elke dag moesten we werken en voor de afwisseling mochten we af en toe ook aan de HighWay zitten om de aardbeien te verkopen. Erg lange dagen, maar wel goed voor het geld. Na een week begon het alleen te regenen wat inhield dat we een dag vrij waren. Maar als het regent, kan je weinig dus we hadden er niet veel aan. De volgende dag toen we weer gingen werken, bleek de regen ook niet zo goed te zijn voor de aardbeien. De aardbeienstruiken zaten vol met beschimmelde aardbeien en dit bevorderde het humeur van de bazen nou niet echt. Nadat ze twee dagen chagerijnig rond hebben gelopen, kwamen ze tot de conclusie dat het niet de regen was maar het personeel. Ze liepen continue om ons heen om te checken wat we deden. Jits kreeg naar haar hoofd geslingerd dat ze geen echte aardbeienplukster was haha, nee natuurlijk niet! Dat wisten we al. De volgende ochtend wilden ze ons een half uur laten werken om ons vervolgens te gaan checken. Na het werk besloten we samen met een collega, Duits meisje Anna, dat het de hoogste tijd was dat we op stap gingen. S'avonds met de auto naar Airlie Beach gereden om ons even ergens anders mee bezig te houden dan aardbeien. Na een avondje stappen kwamen we tot de conclusie dat we geen dag langer voor die mensen wilden werken. Na een kort nachtje slapen met z'n 3en in de stationwagen van Anna, gingen we naar de boerderij om te vertellen dat we niet meer zouden werken. Wat was dat een fijn gevoel. Maar goed, het resultaat was dat we wel weer opzoek mochten naar nieuw werk. Na twee dagen rondbellen, vonden we een hostel in Tully waar ze voor ons werk zouden zoeken. Aangezien dat de beste optie was, konden we na 2 dagen relaxen op het strand met ons campertje naar Tully rijden. Anna ging ook mee, dus we waren gezellig met z'n drieen vanaf nu. Na een lange dag rijden, 8 uur, kwamen we aan in Tully. We kwam in een dorm terecht met 6 andere mensen, wat een hel. Blijkbaar als mensen voor een langere tijd in een hostel blijven, laten ze hun zooi overal in de kamer slingeren. Ook werd het niet op prijs gesteld als je wilde slapen, de muziek in de bar en het lawaai gingen de hele nacht door. Na 2 nachten besloten we dat we er wat meer geld voor over hadden om ons eigen bungalowtje te hebben met z'n drieen. Ook wisten ze ons de volgende dag te vertellen dat ze een baan voor ons hadden gevonden op een bananenfarm, na het weekend konden we meteen aan de slag. Om half 6 moesten we, gekleed in oude kleren en laarzen, gereed staan. Dat zijn nog eens tijden! Daar begon onze eerste werkdag, om half 7 begonnen we met het sorteren van bananen. Wat kan daar moeilijk aan zijn zou je denken, maar ook dit is niet zo makkelijk als het klinkt. We staan 8 uur lang aan een lopende band tussen alleen maar Aziatische mensen bananen te sorteren. Aan ons de taak om de bananen die niet geschikt zijn voor de winkel, eruit te halen. Vergeet niet: de gebroken nekjes, de sneetjes, de rotte uiteinden, eventuele zieke bananen (wat inhoudt dat ze verschillende kleuren hebben), aangevreten, beschimmeld en ga zo maar door. En als je denkt dat het een lekker fris baantje is, nee hoor! Wat kom je nog meer tegen behalve bananen? Spinnen, slangen, ratten, kikkers en dit alles zowel levend als dood. Klinkt als een zeer aantrekkelijk baantje of niet? Nou nee, dat is het dus niet. Maar we mogen niet opgeven, moeten dit voor minimaal 6 weken volhouden willen we ons reisje naar Azie nog door laten gaan. We zitten nu we dit schrijven al op de helft, dus dat is een goed vooruitzicht... nog 3 weken te gaan! De weekenden proberen we zoveel mogelijk te benutten met leuke dingen doen. Vorig weekend zijn we met ons campertje en Anna naar Cairns gereden om ons even te laten gaan in het uitgaansleven. Een erg leuke avond wat als gevolg had dat we niet helemaal topfit waren de volgende dag. We zijn de volgende dag naar Cape Tribulation gereden, waar het oudste regenwoud van de wereld is. Je komt ook echt in een andere wereld terecht, erg tropisch. We besloten daar om te gaan jungle surfen. In een harnas aan een kabel tussen de bomen slingeren op 25 meter hoogte. De weekenden benutten we dus met leuke dingen doen, wat ook echt nodig is als je de rest van de week met je neus tussen de bananen zit. Geestdodend werk is het. Maar ook dit zullen we uitzitten. Als we klaar zijn met werken hebben we nog twee weken vrij en zullen we met Anna verder gaan reizen. We hopen in de tussentijd ons campertje te verkopen, wat ons potje nog meer zal spekken.

We zullen jullie proberen snel weer op de hoogte te houden maar waarschijnlijk hebben we de aankomende drie weken niks meer te vertellen dan bananen. Wel zijn we uiteraard erg benieuwd hoe het met jullie allemaal gaat!

Dikke kus Son en Jits