Vakantie!!!

Hallo!!!

Hier zijn we dan weer... Na 6 helse weken werken zijn we blij het overleefd te hebben! Wie had dat ooit gedacht, dat werken zo saai kon zijn....

De eerste week hadden we aardig overleefd. Wel met een zere rug en polsen van het staan, maar dat werd gelukkig de 2e week wel iets beter... Maar toen kwam de uitdaging: 8 uur lang staan kijken naar bananen met een radiozender die elke dag, de hele dag door, dezelfde liedjes afspeeld... Het was echt geestdodend. We moesten ons best doen om niet gek te worden. We werkten veel met Aziaten die in het begin niet echt veel zeiden omdat ze vinden dat hun engels te slecht is... Maar na een paar weken hadden we het toch wel gezellig, tot de supervisor langskwam en ons vertelde: less talking, more banana's, tja dat is duidelijk. De supervisor was niet een persoon die aardig gevonden wilde worden! Dan was daar ook nog onze lieftallige baas... Die stelde zich niet eens voor, hij kwam naast je staan en als je een banaan weggooide die in zijn ogen nog goed genoeg was dan pakte hij die en hield hem onder je neus zonder iets te zeggen. Heel vriendelijk. ;) Sonja had geluk dat ze op een gegeven moment ook mocht meten (de bananen waren de premiums en moesten tussen de 20 en 22 cm zijn :D) maar dat was in de laatste rij en daar kwam de baas niet zo vaak kijken. Natuurlijk was Jits iets minder gelukkig en mocht zij vaak in de eerste rij met vaak nieuwe mensen waar hij regelmatig kwam. 1 middag moest ze met een meisje op een trap staan kijken en deed hij even voor hoe het moest... Hij was snel, maar de bananen waren met heel veel gebroken nekken. Dus niet echt een goed voorbeeld. Daarna ging hij alle anderen langs. Soms waren de pakkers aan de beurt en dan hadden wij even geluk. Je kan wel raden wat een gezellige werksfeer er was! Gelukkig was er ook iemand die wel aardig was: Cassie. Zij stond tussen de supervisor en ons in. Met haar waren we erg blij, aangezien zij alles op een normale manier vertelde en het ook erg gezellig met ons vond. Toen het einde nabij kwam vond ze het ook heel erg jammer! We hadden het wel voor elkaar gekregen dat de baas af en toe complimentjes gaf en de supervisor blijkt gezegt te hebben dat ze het jammer vond dat wij gingen! haha!!  Maar wij waren blij dat dit de eerste en laatste keer was dat wij in de bananen hebben gewerkt. Wat een ervaring. Het enige waar we geluk mee hadden was dat er maar 3,5 werkdagen waren. Dus lang weekend voor ons! Het 3e weekend hadden we pech: het regende pijpenstelen! Nou blijkt in Tully de meeste regen van Australie te vallen, het regent er gemiddeld 150 dagen per jaar! Wat een geluk... En aangezien het dorp ook niks voorstelt en de leukste bar de bar moet zijn die bij ons hostel hoorde, drinken alle mensen daar alle weekenddagen van s'morgens vroeg tot s'avonds laat. Dat was nou niet echt iets voor ons: al ons geld van de week uit te geven aan de alcohol voor het weekend. Dus wij gingen gezellig film kijken en als het weer er goed uit zag dan gingen we naar Mission Beach, lekker op het strand liggen. Het werd ook hoogste tijd om Hilde te gaan verkopen... We zagen er aan de ene kant niet naar uit om afstand van haar te nemen, maar natuurlijk wel naar de financiele kant van het verhaal! En we konden haar natuurlijk moeilijk meenemen naar Azie, dus we moesten er toch echt aan geloven. Dus Jits en Son gingen weer in het campertje naar Cairns. Na een hele dag rondrijden en posters ophangen was het wachten op de telefoontjes... De eerste dag kwamen er nog niet veel maar tegen de avond hadden we de eerste 3 bellers. De eerste 2 die kwamen, waren 2 duitse jongens. En we zagen het gelijk: ze waren verliefd... Nu bleek dat ze ook in Tully woonden en werkten en waren speciaal naar Cairns gekomen om een auto te kopen! Na wat geonderhandel waren ze eruit: ze wilden haar hebben. Ze moesten nog even een paar dagen op het geld wachten, maar in Tully zouden we het afhandelen. Het voelde nog niet als verkocht, maar vrijdag was het zover. Wij hadden het geld en zij de auto... wat een geweldig gevoel!! Auto weg, baan opgezegd en weer geld op de rekening. Daar deden we het voor. We wisten niet hoe snel we uit Tully moesten vertrekken.

Maar hoe doe je dat zonder auto?! We moesten naar Townsville om daar een vriendin van Paul op te zoeken: Joan. Anna wilde nog een weekje werken en ons daarna komen ophalen. Dus dat hield in dat we moesten liften! Een jongen uit ons hostel had een professioneel 'liftbord' met Townsville erop gemaakt en een andere jongen zette ons af bij de snelweg. Daar stonden we dan: bepakt en bezakt in de regen! Maar we hadden geluk... na 10 minuten stopte er een man met zijn neef en vrouw. We konden mee, maar wel met de backpack op schoot! Haha!! En die is nog niet geslonken. Na 30 minuten zette hij ons af en hadden we nog 200 km te gaan. En weer na 5 minuten stopte er een 20-jarig meisje die opweg was naar Townsville! Wat een geluk! Ze had ons helemaal naar het centrum gebracht waar Joan ons opwachte. Wat een gezelligheid! We werden gelijk aan een vriend van haar voorgesteld met wie ze samenwoont en de drankjes kwamen meteen op tafel. Echt iets voor ons! Een heel leuk huis, leuke hond en leuke mensen: we hadden het wederom getroffen. We mogen hier ook een weekje verblijven en dat gaan we zeker doen. We hebben al heerlijk gewinkeld, geborreld en geslapen! Dus dat gaat helemaal goed komen hier!

Zaterdag gaan we weer verder en dan hebben we nog 1,5 week voordat we naar Bali gaan! Na 4 oktober werkt ons Australische nummer dus niet meer, maar we hebben onze NL nummer nog waar we wel smsen op kunnen ontvangen. En mailen of een bericht op de site kan natuurlijk ook!

Hopen dat we jullie weer goed op de hoogte hebben gebracht.

Liefs Jits en Son